Tin kelimesinin kökeni

Türkçe anla- fiilinden +Im sonekiyle türetilmiştir. anla- maddesine bakınız.

Etimoloji. (Tin /Tın ) kökünden türemiştir. Rüzgâr, esinti, can, dinlenmek anlamlarını içerir.

Eski Türkçe altun sözcüğünden evrilmiştir.

altın – Nişanyan Sözlük. Eski Türkçe aynı anlama gelen altūn sözcüğünden evrilmiştir. Bu sözcük Moğolca aynı anlama gelen altan sözcüğü ile eş kökenlidir. Eski Türkçe al “renkli, alaca” sözcüğüyle alakalı olduğu düşünülebilir.

Tin , evreni açıklamak için her şeyin özü, temeli veya yapıcısı olarak benimsenen madde dışı varlık. Düşünceden bağımsız varlığın olamayacağını savunan görüşlerde(İdealizm) özdek kavramına, fizik etkinliğe ve içgüdüsel etkinliğe karşıt olan şey anlamında kullanılır.

Kökeni hem Farsça hem de Arapça olarak öne çıkan Altun , isim ve kelime bazında değerlendirilmektedir. Özellikle erkek çocukları için değerlendirilen güzel bir isim olduğunu ifade etmek mümkün. Bu bağlamda birçok değişik anlam üzerinden de ele alınır.